Κίμων Κλωνάρης,
ένας πράκτορας ΟΠΑΠ από τη Θάσο
Θάσος 25 Απρίλη 2012
5 μέρες πριν τη Γ.Σ.
Τελικά το προεδρείο της Ομοσπονδίας δεν έκανε ούτε βήμα πίσω. Αυτό που
σχεδίασε (με ποιους, άραγε;) αυτό και υλοποιεί. Οι αντιπρόσωποι στη Γ.Σ. θα
βομβαρδιστούν από «χαρτιά», που δήθεν ολοκληρώθηκαν μετά από …διαπραγματεύσεις
ως και τη τελευταία στιγμή(!) και θα κληθούν να αποφασίσουν υπό τρομακτική
πίεση χρόνου, για σειρά θεμάτων που το καθένα από αυτά απαιτεί μελέτη των
πραγματικών αριθμών, εμπεριστατωμένη έρευνα των συνεπειών και εντολή από τη
βάση, γιατί οι αποφάσεις τους θα επηρεάσουν άμεσα και καθοριστικά την
καθημερινότητα αλλά και το μέλλον κάθε μέλους του κλάδου.
Σε μια προσπάθεια ενίσχυσης της θέσης των αντιπροσώπων, επιχειρήθηκε
εδώ η έγκαιρη συλλογή και ανάδειξη των περισσότερων δυνατών στοιχείων, ώστε να
έχουν χρόνο να αποφασίσουν με σύνεση και υπεύθυνα, και να μη δικαιούται
αργότερα να ισχυριστεί κανείς εξ αυτών πως δεν είχε τα μέσα να εκτιμήσει σωστά
τις συνέπειες της αρνητικής ή της θετικής του ψήφου.
Δυστυχώς, για τον κλάδο, επιβεβαιώνεται και η συμπληρωματική πρόβλεψη
πως τελικά οι αντιπρόσωποι θα αντιμετωπίσουν σειρά ψηφοφοριών στις οποίες θα
παραλαμβάνουν λευκά και κυανά χαρτάκια με το ΝΑΙ ή ΟΧΙ στις παγιωμένες
εισηγήσεις του Προεδρείου της Ομοσπονδίας, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα οποιασδήποτε
αλλαγής επί των προτάσεων (ο γνωστός πλέον εκβιασμός του Προεδρείου «ή το
πακέτο ή τίποτε», που συνήθως συνοδεύεται από λαρυγγισμούς, χτυπήματα χεριών
στο τραπέζι και ρίψεις ποτηριών) δήθεν εξαιτίας της (φυσικά προσχεδιασμένης)
έλλειψης χρόνου. Και καταδεικνύεται πως σκοπός του Προεδρείου της ΠΟΕΠΠΠ δεν
είναι η εξεύρεση της καλύτερης δυνατής, κοινά αποδεχτής λύσης, αλλά η επιβολή
των προαποφασισμένων σχεδίων, πίσω από κλειστές πόρτες. «Ή αυτό ή τίποτε», θα είναι
και πάλι το σύνθημα τους.
Το τι θα κάνουν οι αντιπρόσωποι στη Γ.Σ. το γνωρίζουν μόνο αυτοί. Ο
Διοικητικός Απολογισμός τους παραδόθηκε ήδη, μέσα από τις ανακοινώσεις της
ίδιας της Ομοσπονδίας, κι είναι μια συνεχής και αστεία επανάληψη «ΘΑ» και
λεονταρισμών στα λόγια, ενώ τα έργα είναι πειθήνια υπακοή στα επιχειρησιακά
σχέδια των πειρατών της ΟΠΑΠ και προσωπικοί υπολογισμοί του Προεδρείου. Αν
υπερψηφιστεί, τότε ξέρουμε τι μας περιμένει. Αν καταψηφιστεί, μέχρι να
σχηματιστεί και η νέα Κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 6 Μάη και
την αλλαγή στη διοίκηση της ΟΠΑΠ, η ΠΟΕΠΠΠ θα έχει νέα διοίκηση, με εκλογές
μέσα στον μήνα, και η Ελληνική Πολιτεία θα υποχρεωθεί να αναδιπλωθεί στα σχέδια
της να σπείρει στην Ελλάδα δεκάδες χιλιάδες νόμιμα και παράνομα μικροκαζίνο,
διαλύοντας την ΟΠΑΠ και το μοναδικό φυσικό δίκτυο, τα πρακτορεία μας.
Στον Οικονομικό Απολογισμό, αν οι αντιπρόσωποι αποδεχτούν γενικές
κατηγορίες εξόδων, όπως π.χ. «Καταβολή Οδοιπορικών σε Γ.Σ., Δ.Σ., Επιτροπές και
μετακινήσεις μελών του Δ.Σ.» τότε η τρομερή σπατάλη του 1 ευρώ, θα συνεχιστεί
και με μεγαλύτερη ορμή. Αν ζητήσουν ανάλυση των εξόδων, τότε μόνο θα αναδειχτεί
η καταστροφή. Και φυσικά είναι στο χέρι τους να απαιτήσουν, όπως Καταστατικά
οφείλουν, να τους παραδοθεί ο ακριβής προϋπολογισμός των έκτακτων εξόδων της
Ομοσπονδίας 2012-2013, που υπολογίζουν να αντιμετωπίσουν, για να συνεχιστεί η
είσπραξη του 1 ευρώ. Το προσωπικό κινητό του Προέδρου της Ομοσπονδίας το
πληρώνει το ταμείο της ΠΟΕΠΠΠ! Που φτάσαμε…
Για τα Gaming Halls θα επανέλθουν, παρά τη ρητή εντολή της Γ.Σ..
Σας αναλύθηκε πως στην παγκόσμια αγορά το σύστημα δουλεύει με 33% στο κράτος,
33% στον πάροχο που έχει και το κόστος εγκατάστασης του εξοπλισμού και 33% στα
καταστήματα λιανικής. Και σε κάθε περίπτωση ο νόμος αλλά και η Σύμβαση
ΟΠΑΠ-Πράκτορα προβλέπει πως τα 16.500 VLT’s της ΟΠΑΠ μπορούν να εγκατασταθούν ΜΟΝΟ στα
πρακτορεία μας. Κι όμως το Προεδρείο της ΠΟΕΠΠΠ θα επανέλθει με την παρουσίαση
μιας …μελέτης (από το Λογιστικό Γραφείο που μας έχωσε στα Βιβλία!) ότι τα VLT’s
στα πρακτορεία θα είναι η καταστροφή μας (αυτό δηλαδή ακριβώς που λέει και η
ΟΠΑΠ!) κι αν η ΟΠΑΠ ανέβει από το 15% στο 20 - 25% (ούτε καν 33% που δίνουν
όλοι και θα δώσουν στην αγορά και οι μελλοντικοί ανταγωνιστές μας με τα 18.500
υπόλοιπα VLT’s), τότε να τα δεχτούμε τα Halls! Σας κατατέθηκε και μια προσωπική έρευνα για
τον υπολογισμό σε μόνο 45 ευρώ υπόλοιπο ταμείου ανά VLT. Αν με το 15% των 45 ευρώ ανά τερματικό
περισσεύουν χρήματα για κατασκευή των αιθουσών, μισθούς σε 18ωρη βάση
καθημερινά, Σαββατοκύριακα και Αργίες, για ενοίκια τεράστιων αιθουσών, φως,
νερό, τηλέφωνο, σεκιουριτάδες κλπ, τότε οι Αντιπρόσωποι ας αποδεχτούν την
πρόταση του Προεδρείου να βγάλουμε και τους τελευταίους πελάτες του ΚΙΝΟ και να
τους πάμε από το χέρι στα …Halls! Η λύση είναι 3 τουλάχιστον VLT’s στο κάθε πρακτορείο ΑΜΕΣΩΣ ΕΔΩ και ΤΩΡΑ με 30% προμήθεια στο υπόλοιπο
ταμείου και τα 4.500 που περισσεύουν μέχρι τα 16.500 να διατεθούν, μέχρι 3-7
επιπλέον, σε όσα πρακτορεία μπορούν να πάρουν και πιστοποίηση τύπου Β. (Το δικό
μου πρακτορείο είναι μόλις 100 μέτρα από την εκκλησία και 150 μέτρα από το
σχολείο και άρα δεν μπορεί. Το λέω για να προλάβω τους καλοθελητές…). Τα δε
υπόλοιπα 18.500 να τα χτυπήσει κοινοπραξία του ΣΕΠΠΠ με ποσοστά εκμετάλλευσης
στην ΟΠΑΠ, για να τα αναπτύξει σε υπερχώρους με διπλές και τριπλές άδειες ο
καθένας, πάνω από 50-75 VLT’s (σε περιφερειακούς, μεγάλες λεωφόρους και εμπορικά κέντρα όπου δεν
εμφανίζονται πρακτορεία ΟΠΑΠ). Δυστυχώς (εκ της πρόσκλησης της ετήσιας Γ.Σ. του
ΣΕΠΠΠ) σαφώς φαίνεται πως η Διοίκηση του ΣΕΠΠΠ αποφάσισε κρυφά, χωρίς
διαβούλευση, να αλλάξει το Καταστατικό του και να εμπλακεί στο εγχείρημα
υψηλότατου επιχειρηματικού ρίσκου, να βάλει πλάτη στα σχέδια της ΟΠΑΠ για Gaming Halls. Δικαίωμα τους και δεν μου πέφτει λόγος.
Μόνο να γνωρίζουν πως εκτίθενται. Γιατί σύμφωνα με την Ιδρυτική του πράξη «Ο
Συνεταιρισμός θα συνεργάζεται με όλα τα συνδικαλιστικά όργανα των Επαγγελματιών
Πρακτόρων». Και το ανώτατο όργανο των
πρακτόρων ΟΠΑΠ, η Γενική Συνέλευση των Αντιπροσώπων, αποφάσισε ρητά και ομόφωνα
«ΟΧΙ στα Gaming Halls». Γιατί λοιπόν βάζουν πλάτη στα σχέδια της
σημερινής Διοίκησης της ΟΠΑΠ (που θα αλλάξει κιόλας σε μια εβδομάδα!) και
θέλουν να εμπλακούν στα Halls;
Όμως, ούτως ή άλλως, σύμφωνα με τον κατάλογο μελών που δημοσιεύει ο ΣΕΠΠΠ
απαιτείται τουλάχιστον παρουσία 220 Συνεταιριστών και θετική ψήφος των δύο
τρίτων αυτών (150 θετικοί ψήφοι) για οποιαδήποτε Καταστατική αλλαγή και τέτοιο
νούμερο δεν μπορεί να επιτευχθεί.
Για την πλήρη ενημέρωση των Αντιπροσώπων, όπως από μηνός είχα
δεσμευτεί, απομένει μόνο το «Εφάπαξ». Για το θέμα της ημερήσιας διάταξης «νομικό
κείμενο της κλιμακωτής και των καρτών» δεν θα πω λέξη επιπλέον. Και μόνο που
επιβεβαιώθηκε η «προφητεία» ότι ΟΠΑΠ και ΠΟΕΠΠΠ θα φέρουν το κείμενο τελευταία
στιγμή στην αίθουσα, για να ψηφιστεί χωρίς δυνατότητα νομικού ελέγχου από τα
Σωματεία, δείχνει περίτρανα πως φοβούνται ότι ο «έλεγχος» θα βγάλει στη φόρα
πως όλα αυτά, με τον τρόπο που θέλουν να τα εφαρμόσουν, γίνονται αποκλειστικά
προς όφελος της ΟΠΑΠ και σε βάρος της βιωσιμότητας του δικτύου.
Όμως ούτε και για το Εφάπαξ έχω πολλά να πω. Μόνο τούτο. Η ΠΟΕΠΠΠ
προτείνει κείμενο που λέει: «Το παρόν πρόγραμμα δημιουργήθηκε κατόπιν απόφασης
της έκτακτης Γενικής Συνέλευσης της ΠΟΕΠΠΠ που έγινε στην Αθήνα στις 12 και 13
Δεκεμβρίου 2011». Αυτό όμως σημαίνει πως το πρόγραμμα είναι ΝΕΟ! Άρα:
Α) Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα κεφάλαια του προηγούμενου
προγράμματος, τα οποία πρέπει να εκκαθαριστούν και να επιστραφούν αναλογικά στα
μέλη του προηγούμενου προγράμματος.
Β) (και το σημαντικότερο) ενώ η ΠΟΕΠΠΠ κληρονόμησε την υποχρέωση
διαχείρισης του προηγούμενου προγράμματος εφάπαξ που αφορά και μέλη και μη μέλη
των Σωματείων και Ενώσεων μελών της ΠΟΕΠΠΠ, αν τώρα κλείσει το παλιό «εφάπαξ»
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να φτιάξει ΝΕΟ πρόγραμμα και για ΜΗ ΜΕΛΗ (Νέο Καταστατικό, Άρθρο 2
παρ. θ).
Για όλα αυτά δεν πρέπει να γράφεται ότι είναι νέο πρόγραμμα «κατόπιν
απόφασης της έκτακτης Γενικής Συνέλευσης της ΠΟΕΠΠΠ που έγινε στην Αθήνα στις
12 και 13 Δεκεμβρίου 2011» αλλά να μετατραπεί σε «βελτίωση του υφισταμένου».
Κατά τα άλλα το κείμενο είναι γεμάτο προχειρότητες. Π.χ. στο 1.2.4
Προϋποθέσεις Κανονικής Παροχής,
αναφέρει:
Α) Μετά τη συμπλήρωση του 62ου έτους ηλικίας του Μέλους με την
απαραίτητη συμμετοχή και καταβολή εισφορών 20 ετών στο Πρόγραμμα και την
αποχώρηση από το επάγγελμα .
Β) 35 έτη συμμετοχής και καταβολής εισφορών στο Πρόγραμμα χωρίς να
λαμβάνεται υπόψη η ηλικία του Μέλους.
Στο (Β) δηλαδή μπορεί κάποιος να διεκδικήσει εφάπαξ ακόμη και αν
εξακολουθήσει να είναι …πράκτορας και δεν αποχωρεί από το επάγγελμα!
Επίσης ενώ σήμερα κάποιος εισπράττει με το παλιό πρόγραμμα μέχρι και
800% των εισφορών του, με το νέο μόλις 70%! Τεράστια η διαφορά. Δεν λέω πως
είμαι ούτε κατά ούτε υπέρ. Αλλά είναι σίγουρο πως με τέτοιους όρους το νέο
πρόγραμμα θα διαλυθεί μέσα σε 12 μόνο μήνες. Κανείς δεν θα συμμετέχει. Και
αυτό:
3.11 ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΞΗ
Στα Μέλη που ήδη συμμετέχουν στο ανάλογο
πρόγραμμα παροχής εφάπαξ της ΠΟΕΠΠΠ, και προκειμένου να διασφαλιστεί η ομαλή
μετάβαση από το προηγούμενο πρόγραμμα στο παρόν, καταβάλλονται
ως ελάχιστη πλήρης καταβολή τα ακόλουθα:
Α. Για όσους/ες έχουν συμπληρώσει
την ηλικία των 62 ετών, έχουν 14 χρόνια αθροιστικά στο παρόν και στο
προηγούμενο πρόγραμμα μέχρι τις 31/12/12
το ποσό των 12.000 ευρώ
Β. Για όσους/ες έχουν συμπληρώσει
την ηλικία των 62 ετών, έχουν 15 χρόνια αθροιστικά στο παρόν και στο
προηγούμενο πρόγραμμα μέχρι την 31/12/13
το ποσό των 10.000 ευρώ
Γ. Για όσους/ες έχουν συμπληρώσει
την ηλικία των 62 ετών, έχουν 16 χρόνια αθροιστικά στο παρόν και στο
προηγούμενο πρόγραμμα μέχρι τις 31/12/14
το ποσό των 8000 ευρώ
Αυτό κύριοι του Προεδρείου της
ΠΟΕΠΠΠ δεν καλύπτει επ’ ουδενί τη Συνταγματική Αρχή της Αναλογικότητας και
είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ. Επίσης όσοι συνάδελφοι κατάθεσαν τα δικαιολογητικά τους πριν
την 12/12/2011 είναι σαφές πως έχουν το Αστικό Δικαίωμα της πλήρους αποζημίωσης
με τους όρους του προηγούμενου Συμβολαίου.
Κίμων Κλωνάρης
Αυτά και για το εφάπαξ. Τέλος η
προετοιμασία της Γ.Σ. Όσα ήξερα τα είπα. Καλή δουλειά τώρα. Το κείμενο που
ακολουθεί δεν αφορά όλους. Μόνο όσους συναδέλφους νοιώθουν το βάρος της
υποχρέωσης να πάρουν τη συνδικαλιστική σκυτάλη και να προχωρήσουν τον αγώνα. Είναι
πυκνό κείμενο και δεν διαβάζεται γρήγορα. Καλύτερα να διαβαστεί ξεχωριστά από
τη σημερινή επιστολή. Κάπου με την ησυχία σας……………………………………………………………………………..
Αντί ευχών «καλής επιτυχίας στις
εργασίες της Γ.Σ.»
Πράκτορες κι
ΟΠΑΠ είναι σύμμαχοι μόνο εφόσον εξετάζονται ως μια ενιαία οικονομική οντότητα
που εξωτερικοί ανταγωνιστές, κατά καιρούς, απειλούν τα δικαιώματα και το
μερίδιο τους στην αγορά. Όμως σαφέστατα -κι εκ της μικροοικονομικής τους θέσης-
είναι ευθέως αντίπαλοι στις εσωτερικές τους σχέσεις. Στον κύκλο εργασιών που
επιτυγχάνουν οι μεν στο όνομα των δε (της εταιρίας, των στελεχών και των
μετόχων της), κάθε πλευρά επιχειρεί άμεσα την αύξηση του μερτικού της από τα
κέρδη, σε βάρος της άλλης. Μόνο για την αύξηση του κοινού μεριδίου στην αγορά,
σε βάρος τρίτων, επιχειρούν συντονισμένα.
Η ΟΠΑΠ έχει τη διοίκηση της για
να επιχειρεί ενάντια στους ανταγωνιστές (θεωρητικό είναι αυτό) και για να
συρρικνώνει συνεχώς, στα ελάχιστα όρια του, το κόστος της εταιρίας. Για τον
σκοπό αυτό αμείβει με σκανδαλώδεις μισθούς και πριμ τους περαστικούς
τεχνοκράτες διοικητικούς και αυτοί με τη σειρά τους, για γενιτσαρισμό,
ξεχωρίζουν τους «συνεργάτες» τους μέσα στην ιεραρχία της εταιρίας και τους
βάζουν στο φαγοπότι. Οι μισθοί των υπόλοιπων μπαίνουν στο στόχαστρο.
Όμως δεν ξεκινούν από εκεί (θα
φτάσουν κι εκεί). Υπάρχει πρώτα ο εύκολος στόχος. Το Δίκτυο! Όποτε οι πράκτορες
εκπροσωπούνταν από αδύναμη συνδικαλιστική ηγεσία σφαγιάστηκαν. Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει πως
το Στοίχημα ξεκίνησε με 8% ενώ
μέχρι τότε είχαμε κατοχυρώσει το 12%
σε όλα τα παιχνίδια. Είδατε τότε αντίδραση από την ΠΟΕΠΠ(Π); Αυτό ακριβώς
εννοώ. Και μετά εύκολα το 8%
συνεχίστηκε στα καινούργια παιχνίδια. Τώρα ήρθε η ώρα να το κτυπήσουν κι αυτό.
Και μάλιστα με απαίτηση της ίδιας της …ΠΟΕΠΠΠ! Πάνω από όλα το καλό της
εταιρίας και αν χορτάσει αυτή, όλο και κάποιο κόκκαλο θα περισσέψει και για μας!
Αυτό λένε. Αυτό είναι το «εκσυγχρονιστικό» σύνθημα των Παναγώπουλων της ΓΣΕΕ
και Ασημακόπουλων της ΓΣΕΒΕΕ. Έφτασε τελικά και στη δική μας Ομοσπονδία. Υπομονή
να κάνουμε…
Η αδυναμία των συνδικαλιστών
ευκαιρίας είναι πως δεν μπορούν να μελετήσουν μια εξέλιξη, πόσο και πώς επιδρά
στο σύνολο του κλάδου. Προχωρούν στο αντιαναπτυξιακό λάθος, να εξετάζουν τις
μεταβολές μόνο από τη σκοπιά της κατηγορίας των επαγγελματιών, στην οποία
ανήκουν οι ίδιοι. Οι υποδεέστεροι είναι «βαρίδια». Οι «ανώτεροι» ύποπτοι, για
το πώς τα κατάφεραν. Ας πούμε πως η ΟΠΑΠ διανέμει εξοπλισμό για νέο παιχνίδι.
Και συζητά με την ΠΟΕΠΠΠ τα κριτήρια διανομής. Οι ευκαιριακοί συνδικαλιστές θα
επιλέξουν το κριτήριο που ευνοεί όχι τη συνολική ανάπτυξη αλλά στενά τη δική τους επιχείρηση. Κι ας τους είναι άχρηστος ο επιπλέον εξοπλισμός που εξασφαλίζουν. Δεν
τους ενδιαφέρει αν, με αυτόν τον τρόπο, στερούν χρήσιμα εργαλεία από τον
συν-αδελφό τους.
Κι άλλο λάθος που υποπίπτουν
είναι πως, για ν’ αποδείξουν ότι κατέχουν κάθε γνώση στα επίκαιρα και τα
μελλοντικά, βιάζονται να γράψουν «συνταγές». Ενώ αν πράγματι έχουν κάτι να
προσφέρουν στο σύνολο, το μόνο που οφείλουν είναι να περιοριστούν στην κατάθεση
των στοιχείων και των μεθόδων για τη βέλτιστη επιλογή, από το ίδιο το σύνολο.
Αυτό για πολλούς λόγους, κυρίως όμως γιατί συνδικαλισμός είναι αγώνας διεκδίκησης. Και πολλαπλασιάζονται κατακόρυφα οι πιθανότητες
κατάκτησης των στόχων όταν ο καθένας, που αυτοί αφορούν, έχει συμβάλλει στον
καθορισμό τους. Ο στρατός των ισότιμων μετρά νίκες και όχι του αρχηγού που τον
ακολουθούν ορδές.
Στη μεγάλη συγκέντρωση πριν τη
μάχη, να πάρουν όλοι μέρος στον σχεδιασμό. Και την επόμενη μέρα να λάβουν το
γενικό πρόσταγμα οι Στρατηγοί, όχι για να οδηγήσουν άβουλα όντα αλλά για να
φέρουν σε πέρας την απόφαση των πολλών. Όταν σε καλούν να ματώσεις, έχεις τουλάχιστον
το δικαίωμα να ορίσεις μόνος σου το «πώς» και το «γιατί».
Περνώ ατέλειωτες
ώρες στο πρακτορείο. Όπως όλοι μας. Όμως δουλεύω για να ζω. Δεν είναι η δουλειά
η ζωή μου. Στη ζωή μου χρειάζομαι μόνο τροφή, στέγη και ελευθερία χωρίς
εξωτερικές παρεμβάσεις που δεν με σέβονται. Γι’ αυτό δουλεύω. Και θέλω η
δουλειά μου να μην με συνθλίβει. Γι’ αυτό συνδικαλίζομαι. Οι πολλοί μπορούν
καλύτερα από τον καθένα χωριστά.
Ο συνδικαλιστής
στη θητεία του υπερβαίνει τα όρια του. Αλλιώς δεν μπορεί να προσφέρει. Δεν του
επιτρέπεται κανένα λάθος, γιατί θα το πληρώσουν άλλοι. Δεν έχει δικαίωμα να
κουραστεί, γιατί θα βρουν ευκαιρία οι απέναντι να πάρουν το οχυρό που του
εμπιστεύτηκαν οι συν-αδελφοί του. Ξεχνά την προσωπική του ζωή. Απορώ που
κάποιοι αγωνιούν να μη χάσουν τις καρέκλες. Υπεράνθρωποι είναι; Αντέχουν και δεν εξουθενώνονται ή δεν κοπιάζουν
για να κουραστούν;
Διαβάζω στις
ανακοινώσεις της Ομοσπονδίας τα «διαγγέλματα» τους για τις προς διεκδίκηση μεταρρυθμίσεις.
Οι μεταρρυθμιστές ποτέ δεν μου ήταν αρκετά συμπαθείς. Αποθαρρύνουν κάθε ριζοσπαστική
διεκδίκηση των αδικημένων. Το μόνο που ζητούν από τους εκάστοτε ισχυρούς είναι
να βάλουν νερό στο κρασί τους και να μετριάσουν την αδικία. Ποτέ δεν ξεσηκώνουν
τον κόσμο να ξεριζώσει την αδικία. Μια συνηθισμένη τακτική τους είναι η
γενικότητα των αιτημάτων τους. Ζητούν «την πλήρη εφαρμογή των κανόνων της
Σύμβασης» αλλά δεν οδηγούν στα δικαστήρια τις αντισυμβατικές συμπεριφορές γιατί
αυτό θα προκαλούσε «ένταση στις σχέσεις με την ΟΠΑΠ, σε περίοδο κρίσιμων
διαπραγματεύσεων για υψηλότερους στόχους»! Μεσολαβούν στη διαμάχη αδικημένων
και ισχυρών, να χάσουν λίγα οι ισχυροί, να αρκεστούν σε αυτά οι αδικημένοι.
Αυτοί είναι οι
«μεταρρυθμιστές». Όμως είναι και κάπου χρήσιμοι. Τα επιχειρήματα τους (δήθεν
υπέρ της βελτίωσης των αδυνάτων, αλλά στην ουσία υπέρ της μικρότερης απώλειας
των ισχυρών) ατσαλώνουν τη θέληση όσων έχουν επιλέξει την ευθεία ρήξη.
Ο πράκτορας
τώρα, κάθεται στον πάγκο του και απλά έχει, με την ψήφο του, εξουσιοδοτήσει τον
αντιπρόσωπο του να αποφασίζει και στο δικό του όνομα. Δυστυχώς δεν νοιώθει την
ανάγκη μιας γενικής θεώρησης των διεκδικήσεων του. Το μόνο που ζητά είναι μια
πρακτική ιδέα, κάτι πολύ συγκεκριμένο, για το τι θα καλυτερέψει τη ζωή του. Τα δυο
τελευταία χρόνια, δεν σαλεύει φύλλο. Ούτε «μεταρρυθμιστικό» ούτε «ριζοσπαστικό».
Τον συνδικαλιστή, λοιπόν, τον χρειάζεται τώρα μόνο για να του αποκαλύπτει τα σχέδια
της εταιρίας σε βάρος του, στις δήθεν αναπτυξιακές της προτάσεις. Να οργανώσουν
την άμυνα τους. Ο συνδικαλιστής όμως δεν πρέπει να μένει σε αυτό. Θα κάνει
φυσικά και το συγκεκριμένο που του ζητούν, όμως οφείλει πάντα να κοιτά και το
μέλλον.
Ένας συνδικαλιστής ευθύνης,
βασίζει τα συμπεράσματά του και τους στόχους του στον μέσο όρο του κλάδου που
εκπροσωπεί. Αλλιώς κινδυνεύει να παρασυρθεί σε εξωπραγματικούς στόχους. Αν ο
ίδιος ανήκει σε κατηγορία επαγγελματιών πάνω από το όριο, δεν πρέπει να
ξεχαστεί και να ζητά αυτό που δεν ενδιαφέρει όσους τον στηρίζουν. Αν βρίσκεται
κάτω από τον μέσο όρο, να κάνει τότε την υπέρβαση για να κατανοήσει των αγώνα
των πολλών. Γιατί κύρια ευθύνη του συνδικαλιστή είναι να εκτιμήσει σωστά τις πραγματικές
δυνατότητες και τις επιθυμίες γύρω του.
Για να τα καταφέρει πρέπει να
τραβήξει τον εαυτό του έξω από την περιορισμένη εικόνα της καθημερινότητας του
πρακτορείου του και -σαν να κοιτά από το μέλλον- να ξεκαθαρίζει τι είναι
εφήμερο και τι διαρκές. Αυτό είναι και το δυσκολότερο. Γιατί έτσι κινδυνεύει να
αυτοπαγιδευτεί. Αν συνεχώς ξεπερνά την καθημερινότητα, το ειδικό, τότε το
γενικό που στοχεύει ίσως, στη μακρά διάρκεια κατάκτησης του, να μην ενδιαφέρει
πια κανέναν γύρω του.
Αλλά το «ειδικό» είναι κάθε φορά
διαφορετικό για το μέσο πρακτορείο, το «μικρό» ή το «μεγάλο», το κεντρικό ή το
περιφερειακό, το αστικό ή το ακριτικό, το υπαλληλικό ή το οικογενειακό. Πρέπει να
σηκωθεί ψηλότερα από τα «ειδικά» για να βρει τη γενική λύση, που όμως να τη
θεμελιώνει στα ειδικά προβλήματα όλων ανεξαιρέτως. Άρα να τα κατέχει στη
μέγιστη έκταση τους και με κάθε λεπτομέρεια.
Αν θητεύσει με υπομονή
τα οργανωτικά και πρακτικά του συνδικαλισμού και
τελικά αντέχει να βγει μπροστά, τότε μαζεύει στο σακούλι του ένα - ένα όλα τα
ειδικά προβλήματα που συμβαίνουν γύρω του τη συγκεκριμένη περίοδο και τα
σπουδάζει. Αν ξεχάσει την προσωπική του ζωή, αν αφοσιωθεί σε αυτά κι έχει
στοιχειώδεις δυνατότητες, τότε έρχεται μόνη της η στιγμή που ανακαλύπτει την
καρδιά του προβλήματος. Άλλο αναγκαίο ωράριο λειτουργίας στην αστική αγορά,
άλλο στο χωριό της Ηπείρου, άλλο στη τουριστική περιοχή. Τι όμως είναι κοινό σε
όλα; Μα φυσικά η εξυπηρέτηση του κοινού! Κι αυτό βάζει σαν στόχο. Όχι την
ιδιαιτερότητα του κάθε καταστήματος αλλά το είδος του κοινού που εξυπηρετεί. Αν
το συγκεκριμένο πρακτορείο λειτουργεί λιγότερες ώρες από όσες χρειάζεται το
κοινό του, τότε σύντομα θα εμφανιστεί δίπλα του ανταγωνιστικό πρακτορείο. Αυτό
είναι νόμος της «ελεύθερης» αγοράς. Αν, πάλι, λειτουργεί περισσότερες ώρες, τότε
επιβαρύνει το κόστος του, άρα τη κερδοφορία του κι εν τέλει πάλι την ίδια τη βιωσιμότητα
του.
Κι αφού πια έχει αποκαλυφθεί η
καρδιά του προβλήματος, τότε ξεκινά η αναζήτηση της καλύτερης δυνατής γενικής
λύσης. Να που ο συνδικαλιστής ξανά πρέπει να βγει από το καβούκι της ατομικής
του περίπτωσης και να ανοίξει μάτια και αυτιά και νου, για να ερευνήσει το
κοινά επιθυμητό, το κοινά ελάχιστα αποδεκτό, την ελάχιστη κοινή δύναμη
διεκδίκησης. Όσο πιο κοντά στα «θέλω», τα «τουλάχιστον», τα «μπορώ» του συνόλου
είναι ο στόχος του, τόσο πιο εύκολα θα δικαιωθούν οι προσωπικές και συνολικές
προσδοκίες. Αν το τελικό σύνθημα αγώνα είναι βιαστικό ή μεγαλύτερο από την
κοινή πεποίθηση (και σωστό να είναι) τότε βγαίνει μπροστά ο συνδικαλιστής και στην
πορεία μένει μόνος του. Μην πάμε μακριά. Έναν πρακτικό μηχανισμό οργάνωσης
εισπρακτικής διαδικασίας για την αύξηση των εσόδων ζητούσαν οι πράκτορες. Μια
ζωντανή κοινωνική ομάδα που όλα τα μέλη θα ήταν ίσα και θα αποφάσιζαν πάντα από
κοινού, σκεφτόμουν εγώ. Έτσι βγήκα με τον ΣΕΠΠΠ στον δρόμο. Και γύρισα ξαφνικά
το κεφάλι μου και είδα τον κόσμο να έχουν πάρει τον ΣΕΠΠΠ και να τον πηγαίνουν
στα ταμεία της ΔΕΗ! Αυτό ήθελαν, αυτό έπρεπε να διεκδικήσω. Όχι του κεφαλιού
μου. Έτσι έμεινα μόνος μου σε άδειο δρόμο. Τώρα λένε κάποιοι ανόητοι (=χωρίς να
το σκεφτούν) πως «τους παράτησα». Δεν αμφισβητώ ότι έκανα λάθος στον δρόμο που
πήρα. Το αποδεικνύει το αποτέλεσμα. Αλλά όχι και πως τους παράτησα. Χώρισαν οι δρόμοι
μας. Έμεινα μόνος. Τουλάχιστον δημιουργήθηκε ο ΣΕΠΠΠ και κάποιοι συνάδελφοι
βγήκαν κερδισμένοι. Γιατί αν από αρχής γνώριζα πως ο ΣΕΠΠΠ θα ήταν μόνο το οικονομικό,
πιστέψτε με, δεν θα τολμούσα να ξεκινήσω τα όσα τράβηξα για να σταθεί στα πόδια
του. Ο ΣΕΠΠΠ έχει απαλλαγεί από ΦΠΑ και ταμειακές και βιβλία με αποφάσεις που
στηρίζονται απ’ ευθείας σε Ευρωπαϊκές οδηγίες. Περιουσία είναι αυτό. Ο ΣΕΠΠΠ
είναι συμβατικά κατοχυρωμένος από την ΟΠΑΠ. Θα τον είχαν διαλύσει, αλλιώς, οι
Τσιγγενέδες. Έμεινε ατράνταχτος. Με 10% των πρακτόρων μέλη του, πριν
λειτουργήσει καν! Με υπογραμμένες συμβάσεις σε ΔΕΗ και Εθνική. Προίκα είναι
αυτό. Εγώ τον παράτησα; Το παιδί πήρε το δικό του δρόμο. Και ήταν εντελώς
διαφορετικός από αυτόν που σχεδίαζα. Δεν έκανε όμως λάθος το παιδί. Τα σχέδια τα
δικά μου ήταν αστήρικτα. Αυτό λέω. Αν ο συνδικαλιστής βάζει μεγαλύτερους
στόχους, μένει μόνος του στον δρόμο. Αν, από την άλλη, ο στόχος του υπολείπεται
των αναγκών και των δυνατοτήτων του συνόλου, τότε τον ξεπερνούν οι εξελίξεις
και ποδοπατείται από αυτούς που ακολουθούν, προσπερνώντας τον. Με μια λέξη ο
συνδικαλιστής εκτελεί τον ρόλο του, όταν συμβάλλει στην ολοκλήρωση αυτού που
έχει ήδη ξεκινήσει πριν από αυτόν. Δεν μπορεί να γεννά από το κεφάλι του
ανύπαρκτες ανάγκες των άλλων, που τους πιέζει να αγωνιστούν για να τις
ικανοποιήσουν. Ούτε και κόβει τις πραγματικές ανάγκες στα δικά του μέτρα, για
να τις φτάνει.
Κι όταν
τελειώσει η σύντομη διαδρομή που ανάλαβε να οδηγήσει τη σκυταλοδρομία, ακόμη κι
αν η επιτυχία αντάμειψε τον αγώνα, έχει τόσο πια απομακρυνθεί από τα νεώτερα «ειδικά»
προβλήματα που στο μεταξύ πάντα προκύπτουν που, αν επιχειρήσει να πάει και στον
επόμενο αγώνα με το παλιό υλικό που μάζεψε πριν καιρό, τότε κινδυνεύει να
υποσχεθεί γιοφύρια στη Σαχάρα!
Στις γιορτές του
Πάσχα κάθισα σπίτι. Τη δική μου Ανάσταση την περιμένω από τους νεώτερους που
είναι έτοιμοι να ανεβούν αυτοί, με τη σειρά τους, τον δικό τους συνδικαλιστικό
Γολγοθά. Και έχουν την αγωνία, όχι γιατί φοβούνται το βάσανο, μα γιατί δεν
ξέρουν το πώς. Κι έκατσα κι έγραψα αυτά. Να βρουν το δικό τους δρόμο.
Η πρώτη
υποχρέωση που έχετε μπροστά σας, είναι να ξεριζώσετε από τον κλάδο τη διείσδυση
των ιδεών της «άλλης» πλευράς. Συχνά πυκνά ακούμε τελευταία πως «αυτό κι
εκείνο» καταστρέφει τα κέρδη της ΟΠΑΠ κι επομένως δεν δικαιούμαστε να το
διεκδικούμε γιατί αν «δεν συμφέρει στην εταιρία, τότε θα καταστραφεί και θα
χάσουμε κι εμείς τις δουλειές μας»! Το να σκεφτόμαστε τι συμφέρει στην εταιρία
και πως κάθε τι που κερδίζουμε, δήθεν μας «παραχωρείται» από την καλή της την
καρδιά, είναι η παγίδα που έπεσαν οι συνδικαλιστικοί μας αγώνες. Γι’ αυτό κι
είναι σήμερα ανύπαρκτοι. Να ξεριζωθεί από τη σκέψη της ΠΟΕΠΠΠ πως η
ελαχιστοποίηση των διεκδικήσεων μας, υπέρ της κερδοφορίας των πέρα του
Ατλαντικού μετόχων της ΟΠΑΠ, είναι απόδειξη ισότιμης «συνεργασίας». Αυτό το
«συνεργάτες», μόνο για τέτοιο σκοπό το ακούμε.
Δεύτερη
υποχρέωση σας είναι να κλέβετε με κάθε μέσο όσο το δυνατό περισσότερη
πληροφόρηση από τα κέντρα αποφάσεων και να τη διοχετεύετε χωρίς περικοπές, καθυστέρηση
και ενδοιασμό, σε ολόκληρο τον κλάδο κι όχι επιλεκτικά στους συνεργάτες σας. Ο
ενημερωμένος κλάδος είναι και ο πιο διεκδικητικός.
Το τρίτο που
οφείλετε είναι ν’ ανακαλύπτετε και να ενισχύετε κάθε διάθεση προσφοράς στον
κοινό αγώνα από πρόσωπα που δεν θα το έκαναν ποτέ χωρίς προσωπική παρότρυνση.
Είναι εκπληκτικό το πόσοι «ειδικά ικανοί» σε εξειδικευμένους τομείς υπάρχουν
γύρω μας, έτοιμοι για ανεπανάληπτη προσφορά, που όμως από μόνοι τους δυστυχώς
δεν θα σήκωναν ποτέ το χέρι να βοηθήσουν. Πρέπει να τους ανακαλύψεις μόνο σου
και να τους ενθαρρύνεις ειδικά, τον καθένα στον τομέα του.
Τέταρτο είναι,
όπως διεξοδικά αναλύθηκε προηγουμένως, η διάγνωση της πραγματικής θέλησης,
αντοχής και ανοχής του συνόλου.
Πέμπτο είναι η
ενίσχυση των δομών της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Όσο πιο δυνατά είναι τα
πρωτοβάθμια, τόσο πιο μαζικός είναι ο αγώνας.
Έκτο βήμα, να
μετρήσετε την αποφασιστικότητα σας να κοντραριστείτε με κάθε εξουσία. Και μη
σκεφτείτε πως η εξουσία επιτίθεται με ηρωικές μάχες. Απεναντίας. Τις
περισσότερες φορές ανοίγει τα σαλόνια της, μέχρι να σας ρουφήξουν οι καναπέδες
τους. Σας στρώνουν τα τραπέζια τους, μέχρι να ντρέπεστε να τους φτύσετε. Και
τότε είστε δικός τους, πιασμένοι στα δίχτυα τους.
Έβδομη υποχρέωση
είναι να χαρίζετε τις επιτυχίες σας σε όλους, όσους αγωνίστηκαν, και να μην
προβάλλετε την προσωπική σας συμβολή στην επιτυχία, γιατί θα υπερασπιστούν με
μεγαλύτερη αυτοθυσία τα κεκτημένα οι πολλοί, αν νοιώσουν πως είναι οι ίδιοι που
τα επέτυχαν. Από την άλλη, να μη συγχωρείτε ποτέ όσους λιποτάκτησαν έστω μια
φορά (θα το ξανακάνουν όταν βρεθούν στα δύσκολα) και να επωμίζεστε αμέσως την
πλήρη ευθύνη στην αποτυχία ακόμη κι αν δεν προέρχεται από δικό σας λάθος. Γιατί
αν οι πολλοί πεισθούν πως φταίει ο ένας τότε τον πετούν κάτω, βρίσκουν το
κουράγιο τους και ξαναεπιχειρούν. Ενώ αν νοιώσουν πως φταίνε όλοι, τότε απογοητεύονται
επικίνδυνα και γυρνούν στο καβούκι τους (το αντίθετο από αυτό που κάνει η
ΠΟΕΠΠΠ, λέγοντας πως οι πράκτορες δεν αντέχουν απεργίες, ενώ είναι οι ίδιοι που
μπήκαν μπροστά και τις διέλυσαν). Η αποδοχή της ευθύνης να γίνει αμέσως και
αυτόβουλα, να σταματήσει εκεί το κακό, γιατί όσο χρόνο ψάχνουν οι πολλοί τον
φταίχτη που θα ρίξουν το ανάθεμα, η διχόνοια βασιλεύει. Στο κάτω - κάτω ο
υπεύθυνος που δεν απότρεψε το λάθος, είναι και αυτός ένας φταίχτης.
Όγδοο, να πετάτε
αμέσως έξω από τον δρόμο σας, όσους μπροστά από τις προσωπικές θέσεις βάζουν το
άρθρο σε πρώτο πληθυντικό. Όταν εννοούν «εγώ» και λένε «εμείς» είναι φελλοί,
που φοβούνται και τη σκιά τους και παίρνουν κουράγιο να φαντάζονται πως δεν
είναι μόνοι αλλά είναι «πολλοί». Κρατηθείτε μακριά τους. Είναι οι πρώτοι που ρίχνουν
τις ασπίδες τους.
Ένατο και
τελευταίο μένει αυτό. Χωρίς κανέναν ενδοιασμό, αν τύχει και σας εμπιστευτεί ο
κλάδος να βγείτε μπροστά, να θεμελιώσετε από την πρώτη μέρα την ίδια σας την …ανατροπή!
Κανείς συνδικαλιστής δεν είναι άριστος για κάθε θέμα και για κάθε εποχή. Αυτός
που σήμερα χειρίστηκε άριστα συγκεκριμένη στιγμή του διαρκούς αγώνα, αύριο, αν
παρασυρθεί και δεν αποχωρήσει μετά το πέρας της προσωπικής του αποστολής, μπορεί
να αποδειχτεί καταστροφική τροχοπέδη, απλά και μόνο γιατί έχουν ξεπεραστεί οι
δυνατότητες του. Απ’ την πρώτη στιγμή να ναρκοθετήσετε το ίδιο σας το μέλλον,
ώστε ακόμη κι αν σας πλανέψει η καρέκλα και ο εγωισμός δεν σας αφήνει να
αποχωριστείτε τα αξιώματα, η απομάκρυνση σας να είναι αναπόφευκτη.
Και να θυμάστε.
Στο τέλος στον Σταυρό θα είστε μόνοι σας. Και αν τυχόν κάποιος πονηρός διαδώσει
πως από το ξύλο του Σταυρού γίνονται θαύματα, τότε να είστε σίγουροι που την
ώρα που θα τον πελεκούν να πάρουν τα κομμάτια του, θα πελεκούν μαζί και το δικό
σας κορμί χωρίς να νοιάζονται. Αν δεν είστε έτοιμοι γι’ αυτό, μη ξεκινήσετε τον
Γολγοθά. Όμως πιστέψτε με. Αξίζει!
Κίμων Κλωνάρης
