ΚΙΜΩΝ ΚΛΩΝΑΡΗΣ ΟΠΑΠ CARD

 Συνάδελφοι, το μήνυμα ελήφθη. Και μάλιστα ξεκάθαρα. Εκκωφαντική η σιωπή από πλευράς των δυο μεγαλύτερων Ενώσεων της χώρας. Οι ενώσεις Αττικής και Θεσσαλονίκης δεν πρόκειται να κάνουν καμιά κίνηση για σύγκλιση έκτακτης Γ.Σ. με σκοπό την έκδοση δεσμευτικού ψηφίσματος διαχείρισης της κρίσης του επαγγελματικού μας κλάδου και εκλογή αγωνιστικού οργάνου επιβολής των αποφάσεων και των χρονοδιαγραμμάτων.

Η υποψία της αιτιολόγησης για τη μη ανταπόκριση ειδικά της Αττικής, θεωρείται απλή. Μόνο που δεν είναι απλή. Είναι ανατριχιαστικά απλοϊκή:

«Αυτή η διοίκηση δεν μπορεί να βγάλει τριετία. Σύντομα θα αναγκαστεί σε παραίτηση. Και τότε θα κληθούμε να διοικήσουμε εμείς, που είναι και το ζητούμενο. Πως λοιπόν να βάλουμε τα χέρια μας και να βγάλουμε μόνοι τα μάτια μας, ξεκινώντας ιστορίες αναβάθμισης του ρόλου της Γ.Σ. και ειδικότερα της εκλογής εξωθεσμικών οργάνων ελέγχου των διοικήσεων; Έτσι θα τα βρούμε αύριο κι εμείς μπροστά μας. Να πέσει λοιπόν η διοίκηση των συγκεκριμένων σημερινών προσώπων και καλόβολη κάθε προσωπική επίθεση που δέχονται, αφού ωριμάζει ταχύτερα ο χρόνος της δικής μας διαδοχής. Αλλά για έκτακτες Γ.Σ. και “επιτροπές αγώνα” ούτε κουβέντα να μη ξανακούσουμε. Τα πρόσωπα πρέπει να αλλάξουν. Όχι και η πολιτική της λήψης αποφάσεων εν κρυπτώ και εν στενώ».

Κατόπιν όλων αυτών, δεν γίνεται να μην παραδεχτώ πως απέτυχα. Σας το είπα κι από την αρχή. Μπορώ να μεταχειριστώ κάθε μέσο. Και τη νουθεσία και την επιστημονική τεκμηρίωση και τη στυγνή απειλή και την αποκάλυψη της διαπλοκής και την τεχνοκρατική παγίδα και τον αγωνιστικό μονόδρομο. Τα έκανα όλα αυτά. Αυτό όμως που αποδείχτηκε πως δεν είμαι ικανός να καταφέρω είναι να πείσω τις χιλιάδες οικογένειες των «επαγγελματιών» του κλάδου να γίνουν επαγγελματίες και στην πράξη. Να ενδιαφερθούν οι ίδιοι για το μέλλον τους και να μην αφήνουν άλλους να αποφασίζουν «γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς», αρκούμενοι μετά στην γκρίνια για όσα αποφασίστηκαν δήθεν «ερήμην» τους, αποσιωπώντας την εξ αρχής ανοχή στον δικό τους αποκλεισμό από τη λήψη των αποφάσεων που τους αφορούν. Δεν έκανα καμιά έκκληση στους κλειδοκράτορες. Δεν έχουμε κοινό προβληματισμό. Στον κάθε πράκτορα τόλμησα να απευθυνθώ, ζητώντας να κινηθεί, να ενημερωθεί, να πιέσει τον αντιπρόσωπο που εξέλεξε για τη Γ.Σ.. Να προκληθεί ένα ντόμινο. Που και το ζητούμενο θα επιτύχει (την έκτακτη Γ.Σ.) αλλά κυρίως θα τραβήξει τον κλάδο από τον βάλτο της άγνοιας και των ατομικών λύσεων σε προβλήματα που αφορούν όλους. Με δυο λόγια, να ξαναλειτουργήσει ο συνδικαλισμός. Το κίνημα στη βάση. Ξαναγυρνάμε στις μαύρες μέρες των προσωπικών συμφερόντων. Δεν θα αντιδράσουμε;

Ξέρω. Δεν φταίμε εμείς, λέτε. Γι’ αυτή την κατάντια φταίει η ΠΟΕΠΠΠ. Αλλά αν ευθύνεται μόνο η Ομοσπονδία, εξηγείστε μου το παρακάτω:

«-Ο κύριος Κλωνάρης;»

«-Ο ίδιος»

«-Τι με συμβουλεύετε να κάνω για τις επιπλέον εγγυήσεις που ζητά η ΟΠΑΠ;»

«-Το τηλέφωνο μου που το βρήκατε;»

«-Είναι γραμμένο με τα στοιχεία σας, στην ανακοίνωση που έβγαλαν τα site»

«-Γι’ αυτό ρωτώ. Σε αυτήν ακριβώς την ανακοίνωση γράφω και την πρόταση μου για το συγκεκριμένο θέμα»

«-Δεν καταλάβατε. Εγώ καίγομαι. Δεν μπορώ να περιμένω να βρεθεί η συνολική λύση που λέτε. Σας ρωτώ τι μπορώ να κάνω εγώ τώρα. Για τη δική μου περίπτωση»

«Τότε κακώς ρωτάτε συνδικαλιστή. Να ρωτήσετε δικηγόρο. Ο συνδικαλιστής μόνο για συνολικές λύσεις μπορεί να ενεργήσει. Τουλάχιστον ο συνδικαλιστής με την έννοια που ξέρω εγώ»

«Καλά, καλά. Αφήστε. Θα πάρω τον Τοπτσίδη. Έχετε το τηλέφωνο του;»

«Να απευθυνθείτε στο Σωματείο σας. Κι αν αυτοί κρίνουν, θα σας φέρουν σε επαφή με τον Πρόεδρο»

«Συγνώμη. Κακώς σας τηλεφώνησα. Έχασα τον χρόνο μου»

Αυτή η κυρίαρχη ιδιοτελής νοοτροπία μπορεί να βολεύει τους «συνδικαλιστές» σαν αυτούς της σημερινής ΠΟΕΠΠΠ, γιατί η πελατειακή σχέση είναι χρήσιμη, αλλά, από την άλλη, πάει πολύ να τους καταλογίσουμε και την ευθύνη για τον φιλοτομαρισμό του σημερινού Έλληνα. Ποια η ευθύνη της ΠΟΕΠΠΠ, εκτός του ότι συντηρεί το φαινόμενο; Θα μου πείτε πως όλα ξεκινούν από τα «μη ανακοινώσιμα». Συμφωνώ, αλλά δεν είναι το κύριο.

Είναι βέβαια θλιβερό το φαινόμενο της μη ενημέρωσης του κλάδου από τα «ενημερωτικά» δελτία της Ομοσπονδίας. Όμως δεν φταίει μόνο αυτό. Είναι καταγέλαστη η συμφωνία με τα ΜΜΕ να μην εκδίδονται ανακοινώσεις της ΠΟΕΠΠΠ, ακόμη και για άκρως επείγοντα θέματα, πριν το απόγευμα της Δευτέρας που τυπώνονται οι εφημερίδες, με αντίδωρο τον αποκλεισμό από τις «κολλητές» τους εφημερίδες κάθε κριτικής άποψης σε βάρος τους. Ούτε κι αυτό είναι το ζητούμενο. Όποιος θέλει, βρίσκει βήμα να σταθεί. Ευχαριστώ την εφημερίδα «Το Στοίχημα» για τη φιλοξενία τους. Αρκετοί συνάδελφοι χωρίς πρόσβαση στην ενημέρωση των blogs τα διάβασαν. Κίνηση πανικού θεωρώ και το «κατέβασμα» της πρώτης επιστολής μου από το forum του Βόλου. Ούτε ποτέ τους ζήτησα να ανεβάσουν κάτι, ούτε μπορώ να θιχτώ από την «αποκαθήλωση». Δεν προβλήθηκε φυσικά και το 2^ο μέρος, που μιλά για τους «επιχειρηματίες» συνδικαλιστές και τα φρουτάκια. Ε, όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται. Όλα αυτά, βέβαια, πράγματι συμβαίνουν, εφησυχάζοντας 4.000 οικογένειες πρακτόρων που παγιδεύονται στον βάλτο, πεπεισμένοι από την ΠΟΕΠΠΠ πως τους παρέχονται …ιαματικά λασπόλουτρα! Ναι η ΠΟΕΠΠΠ πραγματικά ρίχνει νερό για να κυλίσει ο μύλος της αγωνιστικής καθήλωσης, ώστε να εξασφαλίσει η ΟΠΑΠ τον απαιτούμενο χρόνο οργάνωσης της μεταφοράς της πρόσβασης του κοινού των παιχνιδιών της, από το φυσικό δίκτυο λιανικής στα ηλεκτρονικά μέσα. Δύο χρόνια τα μέλη του Δ.Σ. πληρώνονταν τα οδοιπορικά τους και τις διανυκτερεύσεις στο «Athens by night» από χορηγίες τις ΟΠΑΠ! Ποιος να αντισταθεί τώρα; Και γιατί; Με τα ρουσφέτια στους κολλητούς τους, που τους έκανε η ΟΠΑΠ, δεν εκλέχτηκαν; Αν σηκώσουν ανάστημα τώρα, αύριο πως θα ξαναεκλεγούν; Και τα προσωπικά τους βολέματα από την ΟΠΑΠ, που τα βάζεις; Ναι η σημερινή ΠΟΕΠΠΠ είναι ασυμμάζευτη. Δεν φταίει όμως μόνο η ΠΟΕΠΠΠ. Φταίει ξεχωριστά ο κάθε πράκτορας που βολεύεται στην απραξία. Η επιταγή της Πέμπτης να βγει, λέει η πλειοψηφία, και μετά, έχει ο θεός. Ναι έχει, αλλά γιατί να δώσει και σε σένα; Αυτός έχει, ακριβώς γιατί δεν δίνει σε κανέναν και τα κρατά για τον εαυτό του. Όπως δηλαδή και η σημερινή συνδικαλιστική φουρνιά. Όχι μόνο της ΠΟΕΠΠΠ.

Δυο γενικόλογα ακόμη πάνω σ’ αυτό και πάμε μετά στο σημερινό θέμα που είναι οι κάρτες παίκτη.

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλήξω στο γιατί κάποιος ξυπνά ένα πρωί και φορτώνεται ευθύνες πέρα από τις προσωπικές του. Μπορεί να τον παρασέρνει ο εγωϊσμός του, να διοικήσει. Μπορεί απλά να πιστεύει στο «εν τη ενώσει η ισχύς». Μπορεί να φοβάται την ατομική ευθύνη. Μπορεί να το κληρονομεί οικογενειακά. Μπορεί να πιστεύει πως είναι επαΐων. Μπορεί να αποτελεί μοναδική διέξοδο συσσωρευμένης ενέργειας. Μπορεί… μπορεί…   

Όλοι λοιπόν αυτοί, τους τελευταίους αιώνες, είχαμε εύκολη δουλειά, γιατί εύκολο ήταν και το ζητούμενο. Για να παραχθεί οτιδήποτε, είτε εμπόρευμα είτε υπηρεσία, χρειαζόταν από τη μια πλευρά εργαλεία, γη, κεφάλαια. Από την άλλη, τα χέρια που δούλευαν για την παραγωγή. Και ο καυγάς για το ποιος πρέπει να πάρει τα περισσότερα. Αυτός που έβαζε τα μέσα ή αυτός που τα δούλευε. Και οι σοφοί ονόμασαν αυτό το σύστημα «καπιταλισμό» και ανακάλυψαν και τους νόμους της αγοράς. Με κυριότερον, ότι η αξία κάθε προϊόντος δεν είναι σταθερή αλλά καθορίζεται από τη χρησιμότητα του στον αγοραστή, τη συγκεκριμένη στιγμή της αγοραπωλησίας.

Έβαζαν λοιπόν οι εργάτες τους συνδικαλιστές μπροστά για να παζαρεύουν κάθε χρόνο, έβαζαν και οι άλλοι τον στρατό και την αστυνομία να σπάει κεφάλια για να πέσει η τιμή και όλα ήταν εύκολα και κατανοητά. Δυο αντίπαλες πλευρές, με αγεφύρωτο χάσμα, που ο ένας ονειρεύονταν να πάρει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής και να είναι και αφεντικό και εργάτης και ο άλλος τρωγόταν από το δίλλημα, να αυτοματοποιήσει την παραγωγή αλλά μετά, χωρίς εργάτες που έπαιρναν μισθό, σε ποιον θα πωλούσε τα προϊόντα του; Ποτέ η μια πλευρά δεν βρέθηκε δίπλα - δίπλα με την άλλη.

Αυτά μέχρι χθες.

Στο τέλος όμως του 20^ου αιώνα όλα άλλαξαν. Κυρίως από την εμφάνιση ενός καινούργιου παράγοντα στην αγορά. Των περίφημων «golden boys», που επέβαλε το Παγκόσμιο Τραπεζικό Σύστημα. Σκορπισμένα βέβαια αυτά τα καλόπαιδα σε «αντίπαλες» εταιρίες, αλλά μεταξύ τους σε πλήρη συνεννόηση, τίναξαν τον καπιταλισμό στον αέρα. Ως τώρα ξέραμε πως την αξία κάθε παραγωγικής μονάδας την καθόριζε η ίδια η αγορά, ανάλογα με τις παραγωγικές εγγυήσεις. Φήμη, πελατολόγιο, εξοπλισμός, κόστος ανά μονάδα, στοκ, ακίνητα κλπ. Τα «golden boys» ανέτρεψαν την αγορά και υπερεκτίμησαν τα κεφάλαια, οδηγώντας την οικονομία στον χρηματιστηριακό καπιταλισμό, όπου η αξία καθορίζεται καιροσκοπικά στα χρηματιστήρια Ανατολής και Δύσης από τη στιγμιαία υπερεκτίμηση ή απαξίωση της πραγματικής παραγωγής. Έτσι οι μέχρι τώρα αντίπαλοι εμπλεκόμενοι στην παραγωγή, βιομήχανοι και εργάτες, βρέθηκαν πολλές φορές στην ίδια πλευρά, θύματα και οι δυο των καιροσκόπων, μιας χρηματιστηριακής συνεδρίασης. Η αξία της παραγωγής, κατά συνέπεια η αξία τόσο της εργασίας όσο και των μέσων παραγωγής, δεν μετριέται πλέον με τη ζήτηση των παραγόμενων αλλά «κατά την κρίση των golden boys». Και οι κρίσεις αυτές φυσικά δεν είναι αντικειμενικές, παρά «καθοδηγούμενες». Δείτε τι γίνεται τώρα με τη μετοχή της ΟΠΑΠ. 

Αφεντικά κι εργάτες βρέθηκαν δίπλα – δίπλα, λόγω της τεχνητής κρίσης που έφεραν τα «golden boys» και οι «σύγχρονοι συνδικαλιστές» παραγνωρίστηκαν με τα «αφεντικά», πήραν και θέσεις εκπροσώπων στα διοικητικά συμβούλια και της επιτροπές των εταιριών, πήραν και μπόνους σε μετοχές και πλέον βάζουν στις προτάσεις τους «το καλό της εταιρίας» και «να βάλουν πλάτη οι εργαζόμενοι γιατί αν βουλιάξει η εταιρία, θα χάσουμε το μεροκάματο». Νέα εποχή, νέα ήθη.

Διάβαζα πρόσφατα ένα βιβλίο για τον επικείμενο οικονομικό πόλεμο μεταξύ των οικονομιών φθηνής εργασίας της Ανατολής και αυτών της κατοχής των ενεργειακών πόρων της Δύσης. Με πλησίασε λοιπόν ένας αναγνωρισμένος επαγγελματίας συνδικαλισταράς που προβάλουν ο Τύπος και οι Τηλεοράσεις και μου πρότεινε ένα άλλο βιβλίο που αναλύει τα credit default swaps (CDS) ως εργαλείο παραγωγής της παγκόσμιας κρίσης. Αρνήθηκα. Απόρησε. «Πως αλλιώς θα κατανοήσεις το σύστημα;» ρώτησε.

Αυτή είναι η διαφορά μου με τους σύγχρονους συνδικαλιστές. Δεν με ενδιαφέρει να «συμπονέσω» και να δείξω «κατανόηση» στον «αντίπαλο». Δικό του το πρόβλημα, δική του ευθύνη και η λύση. Γιατί η ΠΟΕΠΠΠ προσπαθεί να μας πείσει πως αν δεν χάσουμε εμείς, θα διαλυθεί η εταιρία και θα μείνουμε χωρίς δουλειά; Κύριοι της ΠΟΕΠΠΠ, δεν θα διαλυθεί ποτέ η εταιρία αν οχυρωθεί το Μονοπώλιο. Αυτό γιατί το ξεχνάτε; Πήγε ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας στη συνεδρίαση της Βουλής και βρήκε τους πάντες έτοιμους να κατασπαράξουν τον εισηγητή της Ρύθμισης των Τυχερών Παιγνίων, με κορυφαία την ίδια την Πρόεδρο της Επιτροπής. Όλοι ζητούσαν αναβολή. Ποια η καλύτερη ευκαιρία λοιπόν από το να ζητήσει ο Πρόεδρος μας το απλούστατο: Κρατείστε κύριοι το κομμάτι που μιλά για τα «τεχνικά» παιχνίδια, για να γλυτώνουμε το πρόστιμο, αλλά κρατείστε και τις αυστηρές ποινές στους «μη αδειοδοτημένους» και περιμένετε. Ούτε φρουτάκια ούτε ίντερνετ. Ούτε για την ΟΠΑΠ ούτε για ΚΑΝΕΝΑΝ. Περιμένετε έναν χρόνο μόνο. Και αν δεν διπλασιαστούν τα έσοδα της ΟΠΑΠ (που πάει να πει και τα καθαρά του δημοσίου) τότε ξαναφέρτε τη Ρύθμιση για το άνοιγμα της Αγοράς. ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΤΗ ΧΑΣΑΜΕ;

Θα σας πω εγώ. Γιατί παραγνωρίστηκαν οι συνδικαλιστές μας με τα στελέχη της ΟΠΑΠ και όπου σταθούν και όπου βρεθούν, προβάλουν το επιχείρημα πως «ότι κάνει καλό στην ΟΠΑΠ κάνει καλό, κατά συνέπεια, και σε μας». Βρε, άντε από δω.

Η ΟΠΑΠ που διαπραγματευόσαστε δεν είναι οι ιδιοκτήτες (δηλαδή οι μέτοχοι) αλλά οι διοικούντες και τα μεγαλοστελέχη της εταιρίας. Οι μέτοχοι χάνουν από τα υπερκέρδη τους. Στα παλιά μου τα παπούτσια βέβαια οι μέτοχοι, αλλά οπωσδήποτε χάνουν. Και γι’ αυτό μαζί τους, για το κοινό όφελος, ναι μπορώ να διαπραγματευτώ. Ο δικός μας κλάδος φέτος χάνει προμήθεια 20% σε σχέση με την ήδη δραματικά μειωμένη το 2009. Επιπλέον αντιμετωπίζουμε 20% αύξηση λειτουργικού κόστους, με τις αυξήσεις στα ανελαστικά κόστη αλλά και τις έκτακτες εισφορές που έρχονται. Εμείς λοιπόν χάνουμε 40% γιατί η χρονιά είναι κάκιστη. Αυτοί που διαπραγματευόμαστε μαζί τους και συμφωνείτε να τους «βάλουμε πλάτη», πόσα έχασαν λόγω της κρίσης; Όχι οι μέτοχοι. Αυτοί που διαπραγματεύεστε μαζί τους, λέω, και θα πάρουν τα τεράστια πριμ αν σας βάλουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Αυτοί πόσα χάνουν; Ρωτώ. Απάντηση θα πάρω; Με ποιους «διαπραγματεύεστε» λοιπόν;

Και πάμε στο ζητούμενο.

Λάθος 1^ο: Παραλάβατε ένα χαρτί από μια Γενική Διεύθυνση της ΟΠΑΠ και πάνω σε αυτό παζαρεύετε. Ρωτώ. Την εξουσιοδότηση του Δ.Σ. προς τη Γεν. Διεύθυνση να «διαπραγματευτεί απ’ ευθείας και δεσμευτικά» με την ΠΟΕΠΠΠ, σας την έδωσαν; Τι θα γίνει αν αύριο καταλήξετε σε κάποια νούμερα, πάρετε και την έγκριση της Γ.Σ. και έρθει το Δ.Σ. της ΟΠΑΠ και πει «Ωραία, καταλήξατε με τη Γενική Διεύθυνση σε μια κοινή πρόταση, προς το Δ.Σ. της ΟΠΑΠ για τη μείωση της προμήθειας σας, αλλά το Δ.Σ. της ΟΠΑΠ κρίνει πως η μείωση δεν είναι ικανοποιητική και πρέπει να κατέβετε τουλάχιστον μισή ποσοστιαία μονάδα ακόμη»! Τότε τι θα μας πείτε; Πως ξεγελαστήκατε όταν «διαπραγματευόσασταν» με τη Γενική Διεύθυνση και νομίζατε πως η ΟΠΑΠ συμφωνεί, αλλά τι να κάνουμε εδώ που φτάσαμε «δεν θα χαθεί ο κόσμος για μισό τοις εκατό»; Χαρτί ότι οι διαπραγματεύσεις σας με τη Γεν. Διεύθυνση είναι δεσμευτικές για το Δ.Σ. της ΟΠΑΠ, έχετε;

Λάθος 2ο:  Κατηγορεί το «ενημερωτικό» δελτίο της Ομοσπονδίας την ΟΠΑΠ πως: «Είναι σαφές ότι η ΟΠΑΠ δεν επενδύει σε μια ειλικρινή και παραγωγική σχέση. Προσπαθεί με στοχευόμενες παραλήψεις λέξεων να μας παραπλανήσει»

Και όμως. Στην ίδια αυτή ανακοίνωση η ΠΟΕΠΠΠ «με στοχευόμενες παραλήψεις» αποκρύπτει τις θέσεις που πρότεινε για το τρίτο θέμα, την «OPAP card». Περί αυτού, γιατί δεν υπάρχει η «πρόταση» της ΠΟΕΠΠΠ; Τι κρύβετε; Ποια είναι η πρόταση σας; Από ποια απόφαση Γ.Σ. ορμώμενοι καταλήξατε σε αυτή;

Αφήνω χωρίς σχολιασμό το πρωτοφανές: «Στο πρόσφατο Διοικητικό Συμβούλιο της Τετάρτης 31 Αυγούστου, αποφασίσαμε ομόφωνα να σας ενημερώσουμε λεπτομερώς για τις εξελίξεις». Ευχαριστούμε πολύ για την καλοσύνη σας.

Θα  πω μόνο δυο κουβέντες για τις κάρτες.

Γυρνάμε πίσω ακριβώς δέκα χρόνια. Ο Δ/νων Σύμβουλος της ΟΠΑΠ, τότε, ένα από τα σημερινά μεγαλοστελέχη κι εγώ, ερίζουμε για το ποιο είναι το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο της κάθε πλευράς. Για την ΟΠΑΠ το στέλεχος επιμένει πως είναι το Μονοπώλιο. Εγώ διαφωνώ πως αυτό μπορεί να προσμετρηθεί στην ΟΠΑΠ, γιατί η διατήρηση του εξαρτάται από αποφάσεις τρίτων. Αντιπροτείνω λοιπόν την «Αξιοπιστία» των διοργανώσεων της και ζητώ πιο «λαϊκές» κληρώσεις, μπροστά στα μάτια του κοινού και με υποχρεωτική δημοσίευση των νικητών. Για το δίκτυο τώρα, η άποψη τους ήταν πολύ απλοϊκή. «Τα καταστήματα και η εργασία σας» απαντούν και οι δυο με μια φωνή. Το πελατολόγιο μας, απαντώ. Τους έκανε εντύπωση.

Μετά έξι μήνες άλλαξε πάλι η διοίκηση της ΟΠΑΠ. Και φτάνει στα χέρια μου «πρόταση» του ίδιου στελέχους προς τη νέα διοίκηση, για «δημιουργία κάρτας παίκτη» που θα φέρει στην εταιρία τα στοιχεία των πελατών του κάθε πρακτορείου ξεχωριστά, ώστε η εταιρία να μπορεί να απευθυνθεί απ’ ευθείας στο κοινό, χωρίς την επιβάρυνση του φυσικού δικτύου». Και συνέχιζε πως «αρχικά οι πράκτορες πρέπει να δελεαστούν με καταβολή κάποιου πριμ εγγραφής ανά κάρτα και επίσης να πιεστούν από το ίδιο το κοινό για την έκδοση της κάρτας, αφού η εταιρία θα δίνει πριμ εγγραφής και στο κοινό. Έτσι, αν κάποιος πράκτορας αρνείται τις εγγραφές, το κοινό θα απευθύνεται σε άλλο κατάστημα, ώστε να εξασφαλίσει το δωρεάν παίξιμο κατά την εγγραφή». Και κατέληγε: «Το τελικό όφελος της εταιρίας για την απαλλαγή της, στο εγγύς μέλλων, από το κόστος της προμήθειας του δικτύου, θα είναι πολλαπλάσιο του προσωρινού κόστους εγγραφών. Προς αποφυγή δε προστριβών με το δίκτυο, προτείνεται η κάρτα παίκτη να αφορά παιχνίδια που δεν θα προσφέρονται ταυτόχρονα και στο φυσικό δίκτυο λιανικής.

Μετά τιμής…»

Ακούω κύριοι του Δ.Σ.

Ποια είναι η «πρόταση ΠΟΕΠΠΠ για την κάρτα παίκτη» και σε ποια Γ.Σ. στηριχτήκατε σχετικά;

Πόσο καιρό θα κωφεύουν ακόμη Αττική και Θεσσαλονίκη

Κίμων Κλωνάρης

Θάσος 7 Σεπτέμβρη 2011

Υ.Γ.

1) Τα τελευταία χρόνια μόνο σε 3 Γ.Σ. εγκρίθηκε και εκδόθηκε Ψήφισμα. Στις 11 και 12 Δεκέμβρη 2006 (κτίριο της Αγροτικής), στις 8 Μαρτίου 2010 (Imperial) και φέτος τον Γενάρη. Κατά την πρώτη υπηρετούσα την Ομοσπονδία από τη θέση του Γραμματέα και στις δυο άλλες από τη θέση απλά του Προέδρου της Γ.Σ.. Τον Μάρτη του 2010 σηκώθηκε λοιπόν ο Ν. Πασαπόρτης να ζητήσει (και μπήκε) στο Ψήφισμα πως αν ποτέ εισαχθούν ηλεκτρονικά παιγνιομηχανήματα περιορισμένου κέρδους, τότε αυτά να ρυθμιστούν με γκανιότα ανάλογου ύψους ώστε σαν ελάχιστη αμοιβή του φυσικού δικτύου να εξασφαλίζεται το 8%. Αλλιώς η ΠΟΕΠΠΠ θα αρνηθεί στην ΟΠΑΠ να τα εγκαταστήσει στα πρακτορεία και φυσικά οπουδήποτε αλλού. Αυτό ζήτησε και αυτό μπήκε στο Ψήφισμα. Σήμερα ως πρόεδρος της αντιπροσωπείας της ΠΟΕΠΠΠ στην επιτροπή παιχνιδιών διαπραγματεύεται όρους πολύ διαφορετικούς από την εγκριθείσα δική του προσωπική πρόταση το 2010! Και δίκαιο να έχει για την οποιαδήποτε αλλαγή σήμερα (που δεν έχει) μπορεί άραγε χωρίς νέα σύγκληση της Γ.Σ. να αναθεωρηθεί η τότε απόφαση;

2) Δεν με «ακουμπά» καμιά σχεδιασμένη προσπάθεια σπίλωσης του ονόματός μου, με φήμες από την ΟΠΑΠ. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν κι εγώ το καθήκον μου. Με τιμά που ασχολούνται με μια απομακρυσμένη μοναχική φωνή. Αν παραμείνει μοναχική, τότε άδικος κόπος η σπίλωση. Η φωνή υποχρεωτικά θα σιγήσει από μόνη της. Αν όμως πολλαπλασιαστεί (που είναι το ζητούμενο) πόσες άραγε «φήμες» θα μπορέσουν να σχεδιάσουν ενάντια στους χιλιάδες; Λέτε, λοιπόν. Αντέχω.

3) Όχι άγνωστε συνάδελφε, που σχολιάζεις ανώνυμα. Δεν έχω έτοιμο «gambling hall» για τα «25άρια» της ΟΠΑΠ, κολλητά στο πρακτορείο μου, για τον απλούστατο λόγο πως το πρακτορείο μου βρίσκεται στην αυλή της εκκλησίας! Ούτε και πουθενά αλλού έχω νοικιασμένο κατάστημα, όπως μπορείς να διαπιστώσεις από τη φορολογική μου δήλωση. Και γενικά πιστεύω ακράδαντα πως τα «φρουτάκια» γενικά θα είναι η ταφόπλακα του επαγγέλματος μας και ειδικά η αιτία διχασμού της συνδικαλιστικής μας δύναμης. Δεν πρέπει επ’ ουδενί να μπουν στην αγορά. Να κλείσουν τα παράνομα, μας αρκεί και μας περισσεύει. Αυτά.

4) Όχι Νίκο Πασαπόρτη. Δεν υπόγραψα εγώ την παλιά σύμβαση ΟΠΑΠ – ΟΤΕ για τον επίσης απλούστατο λόγο ότι ακριβώς το χαρτί που δείχνεις έχει ημερομηνία «Νοέμβρης 2005» και τότε δεν ήμουνα καν αντιπρόσωπος. Εγώ το 2009 κατέληξα στην εξής κοινή πρόταση ΠΟΕΠΠΠ – ΟΠΑΠ – ΟΤΕ: α) ή τα 700 πρώτα σε κίνηση δελτίων πρακτορεία θα πληρώνουν 104 ευρώ επιπλέον, με άμεσο αποτέλεσμα τα πρακτορεία από την 3201 και πίσω να πληρώνουν το 2μηνο 100 ευρώ μέγιστο ή β) το τιμολόγιο θα μειωθεί όπως του ΟΔΙΕ που σημαίνει πως θα αφαιρεθεί μια μεγάλη γκάμα αυτόματων αναφορών από και προς το σύστημα και κυρίως κάθε δυνατότητα ασύρματης επικοινωνίας σε περίπτωση βλάβης. Τέλος.

Το γιατί δεν υλοποιήθηκε αυτή η απόφαση του 2009, ρωτήστε άλλους.

5) Όχι Νίκο Πασαπόρτη. Δεν «παζάρεψα» εγώ την «αγοραπωλησία» της Λαμίας γιατί δεν έχω έρθει στα μέρη σας τα τελευταία 3 χρόνια. Ούτε και θα τολμούσαν να μου προτείνουν «διαμεσολάβηση» γιατί θα έπρεπε να μου εξηγήσουν από τότε, τι συνέβαινε και αναγκάστηκε να μετακομίσει ο Τοπτσίδης από τη Δράμα στη Λαμία που μένει πια μόνιμα.

Κατανοητό κι αυτό;

Άλλο;

Posted in: κιμων κλωναρης