ΚΙΜΩΝ ΚΛΩΝΑΡΗΣ : 10 κουβέντες για τους νέους που θέλουν να πάρουν τη σκυτάλη

10 κουβέντες για τους νέους που θέλουν να πάρουν τη σκυτάλη

Πράκτορες κι ΟΠΑΠ είναι σύμμαχοι μόνο εφόσον εξετάζονται ως μια ενιαία οικονομική οντότητα που, κατά καιρούς, εξωτερικοί ανταγωνιστές απειλούν τα δικαιώματα και το μερίδιο τους στην αγορά. Όμως σαφέστατα -κι εκ της μικροοικονομικής τους θέσης- είναι ευθέως αντίπαλοι στις εσωτερικές τους σχέσεις. Στον κύκλο εργασιών που επιτυγχάνουν οι μεν στο όνομα των δε (της εταιρίας, των στελεχών και των μετόχων της) κάθε πλευρά επιχειρεί άμεσα, σε βάρος της άλλης, την αύξηση του μερτικού της στα πραγματοποιηθέντα κέρδη. Μόνο για την αύξηση του κοινού μεριδίου στην αγορά, σε βάρος τρίτων, επιχειρούν συντονισμένα.

Η ΟΠΑΠ έχει τη διοίκηση της για να επιχειρεί ενάντια στους ανταγωνιστές (θεωρητικό είναι αυτό) και για να συρρικνώνει συνεχώς, στα ελάχιστα όρια του, το κόστος της εταιρίας. Για τον σκοπό αυτό αμείβει με σκανδαλώδεις μισθούς και πριμ τους περαστικούς τεχνοκράτες διοικητικούς και αυτοί με τη σειρά τους, για γενιτσαρισμό, ξεχωρίζουν τους «συνεργάτες» τους μέσα στην ιεραρχία της εταιρίας και τους βάζουν στο φαγοπότι. Οι μισθοί των υπόλοιπων μπαίνουν στο στόχαστρο. Όμως δεν ξεκινούν από εκεί (θα φτάσουν κι εκεί). Υπάρχει πρώτα ο εύκολος στόχος. Το Δίκτυο! Όποτε οι πράκτορες εκπροσωπούνταν από αδύναμη συνδικαλιστική ηγεσία σφαγιάστηκαν. Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει πως το Στοίχημα ξεκίνησε με 8% ενώ μέχρι τότε είχαμε κατοχυρώσει το 12% σε όλα τα παιχνίδια. Είδατε τότε αντίδραση από την ΠΟΕΠΠ(Π); Όχι. Αυτό εννοώ.

Η αδυναμία των συνδικαλιστών ευκαιρίας είναι πως δεν μπορούν να μελετήσουν μια εξέλιξη, πόσο και πώς επιδρά στο σύνολο του κλάδου. Προχωρούν στο αντιαναπτυξιακό λάθος, να εξετάζουν τις μεταβολές μόνο από τη σκοπιά της κατηγορίας των επαγγελματιών, στην οποία ανήκουν οι ίδιοι. Οι υποδεέστεροι είναι «βαρίδια». Οι «ανώτεροι» ύποπτοι, για το πώς τα κατάφεραν. Ας πούμε πως η ΟΠΑΠ διανέμει εξοπλισμό για νέο παιχνίδι. Και συζητά με την ΠΟΕΠΠΠ τα κριτήρια διανομής. Οι ευκαιριακοί συνδικαλιστές θα επιλέξουν το κριτήριο που ευνοεί όχι τη συνολική ανάπτυξη αλλά στενά τη δική τους επιχείρηση. Κι ας τους είναι άχρηστος ο επιπλέον εξοπλισμός που εξασφαλίζουν. Δεν τους ενδιαφέρει αν, με αυτόν τον τρόπο, στερούν χρήσιμα εργαλεία από τον συν-αδελφό τους.

Κι άλλο λάθος που υποπίπτουν είναι πως, για ν’ αποδείξουν ότι κατέχουν κάθε γνώση στα επίκαιρα και τα μελλοντικά, βιάζονται να γράψουν «συνταγές». Ενώ αν πράγματι έχουν κάτι να προσφέρουν στο σύνολο, το μόνο που οφείλουν είναι να περιοριστούν στην κατάθεση των στοιχείων και των μεθόδων για τη βέλτιστη επιλογή, από το ίδιο το σύνολο. Αυτό για πολλούς λόγους, κυρίως όμως γιατί συνδικαλισμός είναι αγώνας διεκδίκησης. Και πολλαπλασιάζονται κατακόρυφα οι πιθανότητες κατάκτησης των στόχων όταν ο καθένας, που αυτοί αφορούν, έχει συμβάλλει στον καθορισμό τους. Ο στρατός των ισότιμων μετρά νίκες και όχι του αρχηγού που τον ακολουθούν ορδές.

Στη μεγάλη συγκέντρωση πριν τη μάχη, να πάρουν όλοι μέρος στον σχεδιασμό. Και την επόμενη μέρα να λάβουν το γενικό πρόσταγμα οι Στρατηγοί, όχι για να οδηγήσουν άβουλα όντα αλλά για να φέρουν σε πέρας την απόφαση των πολλών. Όταν σε καλούν να ματώσεις, έχεις τουλάχιστον το δικαίωμα να ορίσεις μόνος σου το «πώς» και το «γιατί».

Περνώ ατέλειωτες ώρες στο πρακτορείο. Όπως όλοι μας. Όμως δουλεύω για να ζω. Δεν είναι η δουλειά η ζωή μου. Στη ζωή μου χρειάζομαι μόνο τροφή, στέγη και ελευθερία χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις που δεν με σέβονται. Γι’ αυτό δουλεύω. Και θέλω η δουλειά μου να μην με συνθλίβει. Γι’ αυτό συνδικαλίζομαι. Οι πολλοί μπορούν καλύτερα από τον καθένα χωριστά.

Ο συνδικαλιστής στη θητεία του υπερβαίνει τα όρια του. Αλλιώς δεν μπορεί να προσφέρει. Δεν του επιτρέπεται κανένα λάθος, γιατί θα το πληρώσουν άλλοι. Δεν έχει δικαίωμα να κουραστεί, γιατί θα βρουν ευκαιρία οι απέναντι να πάρουν το οχυρό που του εμπιστεύτηκαν οι συν-αδελφοί του. Ξεχνά την προσωπική του ζωή. Απορώ που κάποιοι αγωνιούν να μη χάσουν την καρέκλα. Αντέχουν και δεν εξουθενώνονται ή δεν κοπιάζουν, γι’ αυτό δεν κουράζονται;

Διαβάζω στα διαγγέλματα της Ομοσπονδίας τις μεταρρυθμίσεις που διεκδικούν. Οι μεταρρυθμιστές ποτέ δεν μου ήταν συμπαθείς. Το μόνο που ζητούν από τους ισχυρούς είναι να βάλουν νερό στο κρασί τους και να μετριάσουν την αδικία που προκαλούν. Δεν ξεσηκώνουν τον κόσμο να ξεριζωθεί η αδικία. Συνηθισμένη τακτική τους είναι η γενικότητα των αιτημάτων τους. Ζητούν «την πλήρη εφαρμογή της Σύμβασης» αλλά δεν οδηγούν στα δικαστήρια τις αντισυμβατικές συμπεριφορές γιατί αυτό θα προκαλούσε δήθεν «ένταση στις σχέσεις με την ΟΠΑΠ, σε περίοδο κρίσιμων διαπραγματεύσεων για υψηλότερους στόχους»! Μεσολαβούν στη διαμάχη αδικημένων κι ισχυρών, να χάσουν λίγα οι ισχυροί, να αρκεστούν σε αυτά οι αδικημένοι. Αυτοί είναι οι «μεταρρυθμιστές». Τα επιχειρήματα τους (δήθεν υπέρ της βελτίωσης των αδυνάτων αλλά, στην ουσία, υπέρ της μικρότερης απώλειας των ισχυρών) ατσαλώνουν τη θέληση όσων έχουν επιλέξει την ευθεία ρήξη.

Ο πράκτορας τώρα, κάθεται στον πάγκο του και απλά έχει, με την ψήφο του, εξουσιοδοτήσει τον αντιπρόσωπο του να αποφασίζει και στο δικό του όνομα. Δυστυχώς δεν νοιώθει την ανάγκη μιας γενικής θεώρησης των διεκδικήσεων του. Το μόνο που ζητά είναι μια πρακτική ιδέα, κάτι πολύ συγκεκριμένο, για το τι θα καλυτερέψει τη ζωή του. Τα δυο τελευταία χρόνια, δεν σαλεύει φύλλο. Ούτε «μεταρρυθμιστικό» ούτε «ριζοσπαστικό». Τον συνδικαλιστή, λοιπόν, τον χρειάζεται τώρα μόνο για να του αποκαλύπτει τα σχέδια της εταιρίας σε βάρος του, στις δήθεν αναπτυξιακές της προτάσεις. Να οργανώσουν την άμυνα τους. Ο συνδικαλιστής όμως δεν πρέπει να μένει σε αυτό. Θα κάνει φυσικά και το συγκεκριμένο που του ζητούν, όμως οφείλει πάντα να κοιτά και το μέλλον.

Ο συνδικαλιστής ευθύνης, βασίζει τα συμπεράσματά του και τους στόχους του στον μέσο όρο του κλάδου που εκπροσωπεί. Αλλιώς κινδυνεύει να παρασυρθεί σε εξωπραγματικούς στόχους. Αν ο ίδιος ανήκει σε κατηγορία επαγγελματιών πάνω από το όριο, δεν πρέπει να ξεχαστεί και να ζητά αυτό που δεν ενδιαφέρει όσους τον στηρίζουν. Αν βρίσκεται κάτω από τον μέσο όρο, να κάνει τότε την υπέρβαση για να κατανοήσει των αγώνα των πολλών. Γιατί κύρια ευθύνη του συνδικαλιστή είναι να εκτιμήσει σωστά τις πραγματικές δυνατότητες και τις επιθυμίες γύρω του.

Για να τα καταφέρει πρέπει να τραβήξει τον εαυτό του έξω από την περιορισμένη εικόνα της καθημερινότητας του πρακτορείου του και -σαν να κοιτά από το μέλλον- να ξεκαθαρίζει τι είναι εφήμερο και τι διαρκές. Αυτό είναι και το δυσκολότερο. Γιατί έτσι κινδυνεύει να αυτοπαγιδευτεί. Αν συνεχώς ξεπερνά την καθημερινότητα, το ειδικό, τότε το γενικό που στοχεύει ίσως, στη μακρά διάρκεια κατάκτησης του, να μην ενδιαφέρει πια κανέναν γύρω του. Αλλά το «ειδικό» είναι κάθε φορά διαφορετικό για το μέσο πρακτορείο, το «μικρό» ή το «μεγάλο», το περιφερειακό ή το κεντρικό, το αστικό ή το ακριτικό, το υπαλληλικό ή το οικογενειακό. Πρέπει να σηκωθεί ψηλότερα από τα «ειδικά» για να βρει τη γενική λύση, που όμως να τη θεμελιώνει στα ειδικά προβλήματα όλων ανεξαιρέτως. Άρα να τα κατέχει στη μέγιστη έκταση τους και με κάθε λεπτομέρεια.

Αν θητεύσει με υπομονή τα οργανωτικά και πρακτικά του συνδικαλισμού και τελικά αντέχει να βγει μπροστά, τότε μαζεύει στο σακούλι του ένα - ένα όλα τα ειδικά προβλήματα που συμβαίνουν γύρω του τη συγκεκριμένη περίοδο και τα σπουδάζει. Αν ξεχάσει την προσωπική του ζωή, αν αφοσιωθεί σε αυτά κι έχει στοιχειώδεις δυνατότητες, τότε έρχεται μόνη της η στιγμή που ανακαλύπτει την καρδιά του προβλήματος. Άλλο αναγκαίο ωράριο λειτουργίας στην αστική αγορά, άλλο στο χωριό της Ηπείρου, άλλο στη τουριστική περιοχή. Τι όμως είναι κοινό σε όλα; Μα φυσικά η εξυπηρέτηση του κοινού! Κι αυτό βάζει σαν στόχο. Όχι την ιδιαιτερότητα του κάθε καταστήματος αλλά το είδος του κοινού που εξυπηρετεί. Αν το συγκεκριμένο πρακτορείο λειτουργεί λιγότερες ώρες από όσες χρειάζεται το κοινό του, τότε σύντομα θα εμφανιστεί δίπλα του ανταγωνιστικό πρακτορείο. Αυτό είναι νόμος της «ελεύθερης» αγοράς. Αν, πάλι, λειτουργεί περισσότερες ώρες, τότε επιβαρύνει το κόστος του, άρα τη κερδοφορία του κι εν τέλει πάλι την ίδια του τη βιωσιμότητα.

Κι αφού πια έχει αποκαλυφθεί η καρδιά του προβλήματος, τότε ξεκινά η αναζήτηση της καλύτερης δυνατής γενικής λύσης. Να που ο συνδικαλιστής ξανά πρέπει να βγει από το καβούκι της ατομικής του περίπτωσης και να ανοίξει μάτια και αυτιά και νου, για να ερευνήσει το κοινά επιθυμητό, το κοινά ελάχιστα αποδεκτό, την ελάχιστη κοινή δύναμη διεκδίκησης. Όσο πιο κοντά στα «θέλω», τα «τουλάχιστον», τα «μπορώ» του συνόλου είναι ο στόχος του, τόσο πιο εύκολα θα δικαιωθούν οι προσωπικές και συνολικές προσδοκίες. Αν το τελικό σύνθημα αγώνα είναι βιαστικό ή μεγαλύτερο από την κοινή πεποίθηση (και σωστό να είναι) τότε βγαίνει μπροστά ο συνδικαλιστής και στην πορεία μένει μόνος του. Μην πάμε μακριά. Έναν πρακτικό μηχανισμό οργάνωσης εισπρακτικής διαδικασίας για την αύξηση των εσόδων ζητούσαν οι πράκτορες. Μια ζωντανή κοινωνική ομάδα που όλα τα μέλη θα ήταν ίσα και θα αποφάσιζαν πάντα από κοινού, σκεφτόμουν εγώ. Έτσι βγήκα με τον ΣΕΠΠΠ στον δρόμο. Και γύρισα ξαφνικά το κεφάλι μου και είδα τον κόσμο να έχουν πάρει τον ΣΕΠΠΠ και να τον πηγαίνουν στα ταμεία της ΔΕΗ! Αυτό ήθελαν, αυτό έπρεπε να διεκδικήσω. Όχι του κεφαλιού μου. Έτσι έμεινα μόνος μου σε άδειο δρόμο. Τώρα λένε κάποιοι ανόητοι (=χωρίς να το σκεφτούν) πως «τους παράτησα». Δεν αμφισβητώ ότι έκανα λάθος στον δρόμο που χάραξα. Αλλά όχι πως τους παράτησα. Χώρισαν οι δρόμοι μας. Έμεινα μόνος. Τουλάχιστον δημιουργήθηκε ο ΣΕΠΠΠ και κάποιοι συνάδελφοι βγήκαν κερδισμένοι. Γιατί αν από αρχής γνώριζα πως ο ΣΕΠΠΠ θα ήταν μόνο το οικονομικό, πιστέψτε με, δεν θα τολμούσα να ξεκινήσω τα όσα τράβηξα για να σταθεί στα πόδια του. Ο ΣΕΠΠΠ έχει απαλλαγεί από ΦΠΑ και ταμειακές και βιβλία με αποφάσεις που στηρίζονται απ’ ευθείας σε Ευρωπαϊκές οδηγίες. Περιουσία είναι αυτό. Ο ΣΕΠΠΠ είναι συμβατικά κατοχυρωμένος από την ΟΠΑΠ. Αλλιώς θα τον είχε διαλύσει. Έμεινε ατράνταχτος. Με 10% των πρακτόρων μέλη του, πριν λειτουργήσει καν! Με υπογραμμένες συμβάσεις σε ΔΕΗ και Εθνική. Προίκα είναι αυτό. Πως τον παράτησα; Το παιδί πήρε το δικό του δρόμο κι ήταν εντελώς διαφορετικός. Δεν έκανε όμως λάθος το παιδί. Τα σχέδια τα δικά μου ήταν αστήρικτα. Αυτό λέω. Αν ο συνδικαλιστής βάζει μεγαλύτερους στόχους, μένει μόνος του στον δρόμο. Αν, απ’ την άλλη, ο στόχος του υπολείπεται των αναγκών και των δυνατοτήτων του συνόλου, τότε προσπερνιέται και ποδοπατείται από τις εξελίξεις που τον ξεπερνούν. Με μια λέξη ο συνδικαλιστής εκτελεί τον ρόλο του, όταν συμβάλλει στην ολοκλήρωση αυτού που έχει ήδη ξεκινήσει πριν από αυτόν. Δεν μπορεί να γεννά από το κεφάλι του ανύπαρκτες ανάγκες των άλλων, που τους πιέζει να αγωνιστούν για να τις ικανοποιήσουν. Ούτε και κόβει τις πραγματικές ανάγκες στα δικά του μέτρα, για να τις φτάνει.

Κι όταν τελειώσει η σύντομη διαδρομή που ανάλαβε να οδηγήσει τη σκυταλοδρομία, ακόμη κι αν η επιτυχία αντάμειψε τον αγώνα, έχει τόσο πια απομακρυνθεί από τα νεώτερα «ειδικά» προβλήματα που στο μεταξύ πάντα προκύπτουν που, αν επιχειρήσει να πάει και στον επόμενο αγώνα με το παλιό υλικό που μάζεψε πριν καιρό, τότε κινδυνεύει να υποσχεθεί γιοφύρια στη Σαχάρα!

Στις γιορτές έμεινα σπίτι. Τη δική μου Ανάσταση τη φέρνουν οι νεώτεροι που είναι έτοιμοι να ανεβούν αυτοί, με τη σειρά τους, τον δικό τους συνδικαλιστικό Γολγοθά. Και έχουν την αγωνία, όχι γιατί φοβούνται, μα γιατί δεν ξέρουν το πώς. Έκατσα κι έγραψα αυτά. Να βρουν τον δρόμο τους.

Η πρώτη υποχρέωση που έχετε μπροστά σας, είναι να ξεριζώσετε από τον κλάδο τη διείσδυση των ιδεών της «άλλης» πλευράς. Συχνά πυκνά ακούμε τελευταία πως «αυτό κι εκείνο» καταστρέφει τα κέρδη της ΟΠΑΠ κι επομένως δεν δικαιούμαστε να το διεκδικούμε γιατί αν «δεν συμφέρει στην εταιρία, τότε θα καταστραφεί και θα χάσουμε κι εμείς τις δουλειές μας»! Το να σκεφτόμαστε τι συμφέρει στην εταιρία και πως κάθε τι που κερδίζουμε, δήθεν μας «παραχωρείται» από την καλή της την καρδιά, είναι η παγίδα που έπεσαν οι συνδικαλιστικοί μας αγώνες. Γι’ αυτό κι είναι σήμερα ανύπαρκτοι. Να ξεριζωθεί από τη σκέψη της ΠΟΕΠΠΠ πως η ελαχιστοποίηση των διεκδικήσεων μας, υπέρ της κερδοφορίας των πέρα του Ατλαντικού μετόχων της ΟΠΑΠ, είναι απόδειξη ισότιμης «συνεργασίας». Αυτό το «συνεργάτες», μόνο για τέτοιο σκοπό το ακούμε.

Δεύτερη υποχρέωση σας είναι να κλέβετε με κάθε μέσο όσο το δυνατό περισσότερη πληροφόρηση από τα κέντρα αποφάσεων και να τη διοχετεύετε χωρίς περικοπές, καθυστέρηση και ενδοιασμό, σε ολόκληρο τον κλάδο κι όχι επιλεκτικά στους συνεργάτες σας. Ο ενημερωμένος κλάδος είναι και ο πιο διεκδικητικός.

Το τρίτο που οφείλετε είναι ν’ ανακαλύπτετε και να ενισχύετε κάθε διάθεση προσφοράς στον κοινό αγώνα από πρόσωπα που δεν θα το έκαναν ποτέ χωρίς προσωπική παρότρυνση. Είναι εκπληκτικό το πόσοι «ειδικά ικανοί» σε εξειδικευμένους τομείς υπάρχουν γύρω μας, έτοιμοι για ανεπανάληπτη προσφορά, που όμως από μόνοι τους δυστυχώς δεν θα σήκωναν ποτέ το χέρι να βοηθήσουν. Πρέπει να τους ανακαλύψετε μόνοι σας και να τους ενθαρρύνετε ειδικά, τον καθένα στον τομέα του.

Τέταρτο είναι, όπως αναλύθηκε προηγούμενα, η διάγνωση της πραγματικής θέλησης, αντοχής και ανοχής του συνόλου.

Πέμπτο είναι η ενίσχυση των δομών της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Όσο πιο δυνατά είναι τα πρωτοβάθμια, τόσο πιο μαζικός είναι ο αγώνας.

Έκτο βήμα, να μετρήσετε την αποφασιστικότητα σας να κοντραριστείτε με κάθε εξουσία. Και μη σκεφτείτε πως η εξουσία επιτίθεται με ηρωικές μάχες. Απεναντίας. Τις περισσότερες φορές ανοίγει τα σαλόνια της, μέχρι να σας ρουφήξουν οι καναπέδες τους. Σας στρώνουν τα τραπέζια τους, μέχρι να ντρέπεστε να τους φτύσετε. Και τότε είστε δικός τους, πιασμένοι στα δίχτυα τους.

Έβδομη υποχρέωση είναι να χαρίζετε τις επιτυχίες σας σε όλους, όσους αγωνίστηκαν, και να μην προβάλλετε την προσωπική σας συμβολή στην επιτυχία, γιατί θα υπερασπιστούν με μεγαλύτερη αυτοθυσία τα κεκτημένα οι πολλοί, αν νοιώσουν πως είναι οι ίδιοι που τα επέτυχαν. Από την άλλη, να μη συγχωρείτε ποτέ όσους λιποτάκτησαν έστω μια φορά (θα το ξανακάνουν όταν βρεθούν στα δύσκολα) και να επωμίζεστε αμέσως την πλήρη ευθύνη στην αποτυχία ακόμη κι αν δεν προέρχεται από δικό σας λάθος. Γιατί αν οι πολλοί πεισθούν πως φταίει ο ένας τότε τον πετούν κάτω, βρίσκουν το κουράγιο τους και ξαναεπιχειρούν. Ενώ αν νοιώσουν πως φταίνε όλοι, τότε απογοητεύονται και γυρνούν στο καβούκι τους. Η αποδοχή της ευθύνης να γίνει αμέσως και αυτόβουλα, να σταματήσει το κακό εκεί, γιατί όσο ψάχνουν οι πολλοί τον φταίχτη που θα ρίξουν το ανάθεμα, η διχόνοια βασιλεύει. Στο κάτω - κάτω ο υπεύθυνος που δεν απότρεψε το λάθος είναι κι αυτός φταίχτης.

Όγδοο, να πετάτε αμέσως έξω από τον δρόμο σας, όσους μπροστά από τις προσωπικές θέσεις βάζουν το άρθρο σε πρώτο πληθυντικό. Όταν εννοούν «εγώ» και λένε «εμείς», φοβούνται και τη σκιά τους. Παίρνουν κουράγιο φωνάζοντας πως δεν είναι μόνοι αλλά είναι «πολλοί». Κρατηθείτε μακριά τους. Είναι οι πρώτοι που ρίχνουν τις ασπίδες.

Ένατο, αν τύχει και σας εμπιστευτεί ο κλάδος, χωρίς κανέναν ενδοιασμό να θεμελιώσετε από την πρώτη μέρα την ίδια σας την …ανατροπή! Κανείς δεν είναι άριστος για κάθε θέμα και για κάθε εποχή. Αυτός που σήμερα χειρίστηκε άριστα συγκεκριμένη στιγμή του διαρκούς αγώνα, αύριο, αν παρασυρθεί και δεν αποχωρήσει μετά το πέρας της αποστολής του, ίσως αποδειχτεί καταστροφική τροχοπέδη γιατί απλά ξεπεράστηκαν οι δυνατότητες του. Απ’ την πρώτη στιγμή να ναρκοθετήσετε το ίδιο σας το μέλλον, ώστε ακόμη κι αν σας πλανέψει η καρέκλα και ο εγωισμός δεν σας αφήνει να αποχωριστείτε τα αξιώματα, η απομάκρυνση σας να είναι αναπόφευκτη.

Δέκατο και τελευταίο μένει αυτό. Η μεγαλύτερη προδοσία είναι να γελάσετε τον κόσμο. Να απογοητευτεί τόσο, που να γυρίσει την πλάτη του στα ίδια τα συμφέροντα του.

Και να θυμάστε. Στο τέλος στον Σταυρό θα είστε μόνοι σας. Και αν τυχόν κάποιος πονηρός διαδώσει πως από το ξύλο του Σταυρού γίνονται θαύματα, τότε να είστε σίγουροι που την ώρα που θα τον πελεκούν να πάρουν τα κομμάτια του, θα πελεκούν μαζί και σας χωρίς να νοιάζονται. Αν δεν είστε έτοιμοι γι’ αυτό, μη ξεκινήσετε τον Γολγοθά. Όμως πιστέψτε με. Αξίζει!

Κίμων Κλωνάρης

ένας Πράκτορας ΟΠΑΠ από τη Θάσο

Posted in: κιμων κλωναρης